Wiosna motywuje mnie do działania. Zarówno do podejmowania tak oczywistych aktywności, jak ta:

i nie mam tutaj na myśli montowania koszyka do kierownicy roweru, ale jazdę na rowerze.

Podejmuję się także zadań tak dziwacznych, jak sprzątanie. Na przykład łazienki.

Jazda na parowym mopie od 9:00 rano jest czynnością, z którą raczej trudno mnie skojarzyć. A jednak. Jest słońce, jest ciepło, a ja mam plany. Bo wiecie, czasami jakieś mam. A ponieważ obecnie nie mam za dużo roboty, co jest sprawą normalną w moim zawodzie: czasami zleceń jest mało, by potem się posypały, zawaliły mnie, przygniotły i żebym się nie mogła obrobić, to teraz mam czas na takie figlarne zabawy, jak mycie okien i podłogi. W kalendarz na ten tydzień wpisałam także: mycie auta z zewnątrz i od środka (tutaj mam zamiar zaangażować córki), porządkowanie ogrodu (ale bez przesady, ziemi przekopywać nie będę, za to trzeba dokręcić daszek do huśtawki), mycie okien, wietrzenie pościeli. I takie tam szaleństwa, na które może sobie pozwolić dzieciata kobita po 30-tce.

Przez tę wiosnę w głowie mam coraz bardziej Madryt. Książki o Hiszpanii leżą na widoku, walizkę OB mi przywiózł, sukienka wisi w szafie. Jak tylko chcę się puknąć w czoło na myśl o tym, że to jeszcze 3 miesiące, to momentalnie uzmysławiam sobie, że odkąd mam dzieci czas zasuwa jak szalony. I zanim się obejrzę, będę na pokładzie samolotu, z wielkim aparatem fotograficznym pod pachą i kartką z polsko-hiszpańskimi zwrotami typu:  „Jestem biedną emigrantką z Polski”, „Proszę, daj mi parę euro na tapas” lub „Nie zabijaj mnie, mam 2 dzieci…”. Chciałam się także nauczyć zdania: „Czy możesz zrobić mi zdjęcie?”, ale rezydentka, która mnie przyjmuje na miejscu, stwierdziła:

– Z moich obserwacji wynika, ze wystarczy pokazanie aparatu i ‚yyy?’

Coś czuję, że bogata mimika twarzy, proste gesty oraz ‚yyyy’ będą mi w czerwcu często towarzyszyć…