Pamiętajcie, że jedząc dzisiaj pączka (tylko Chodakowskiej ani słowa, bo jak wyciągnie skalpel…), jecie go za zdrowie Córki Drugiej. Córka Druga skończyła bowiem 3 lata.

25 lutego 2011 babcia na GG mi napisała:

– Najlepiej by było, jakbyś urodziła w ten weekend, bo potem nie będę miała czasu, żeby się zająć CP….

No to się wzięłam i urodziłam. Bo matki trzeba słuchać.

 

Co mi z tego wyszło? Dziecko – torpeda, urodzona aktorka. Jak ktoś przyjdzie do nas w gości w Córkę Drugą wstępuje duch estrady. Dziecko, o którym całą ciążę mówiłam, że nie jestem na nie gotowa. Gotowa okazałam się o 9:10, 27 lutego 2011 roku. To była niedziela. Podobno CD będzie leniwa. Nie szkodzi. Ja też jestem i jakoś sobie radzę, a przynajmniej garba nie mam.

– Mamo, a ja ce być piesia.

– Co to jest „piesia”? – nabijam się z CD.

– To takie wyjazienie….

Dogadujemy się. Czasami. Bo bywa też tak, że CD nakruszy mi bułką na podłogę, pozbiera okruszki i schowa je pod moją pościelą. A potem w nocy coś mnie drapie, kłuje i drażni. Córka Druga – fanka Myszki Minnie i Kucpona Pinkie Pie. Miłośniczka parówek i lizaków:

– Nie glizie liziaków, tyjko jem jak lodi – podkreśla, gdy marudzę, że połamie sobie zęby.

Jakbym miała pewność, że córka trzecia byłaby wierną jej kopią, to bym sobie taką dorobiła. Najlepiej w Hiszpanii 😉

Więc dzisiaj… pączki hiszpańskie! Produkcja by Matka Sanepid.

No, to już … Wstyd jest, mogę te nieudaczne, pokraczne, tłuste i słodkie pączki zjeść.

Smacznego i sto lat!

 

PS. Wiem, dziwny tytuł, ale przeczytaliście notkę, prawda?