Madera. Podejście drugie.

Co należy zrobić, kiedy biuro podróży odwoła Ci loty do Izraela? Odpowiedź jest prosta — lecisz na Maderę.

Ale zacznijmy od początku.

Kiedy rok temu znalazłam w miarę budżetowy wyjazd do Izraela i Jordanii, spytałam na Facebooku, czy ja na pewno chcę jechać do Jordanii. Odezwała się wtedy moja czytelniczka — Beata, która napisała, że ona by chętnie poleciała. I do tego Izraela też. I tak od słowa do słowa umówiłyśmy się, że możemy lecieć razem. Każda kupi samodzielnie wyjazd, a tylko w biurze podróży zgłosimy, że chcemy mieszkać w jednym pokoju, bo lepiej jednak z moją czytelniczką, niż z zupełnie przypadkową osobą, która… może być nienormalna. Dziwne, że zakładam, że moi czytelnicy są normalni.

W każdym razie wyjazd miał być 26 lutego 2022 roku, a w styczniu okazało się, że jest odwołany. Nie zebrała się grupa, ponieważ Izrael kazał testować turystów trzykrotnie, do tego na ich koszt i z zagrożeniem kwarantanny także na koszt turystów. Chciwy dwa razy traci — nie pojechałyśmy, a zwrócone zaliczki momentalnie przekierowałyśmy do innego biura i z kierunkiem Madera!

Nie wiem, dlaczego to zrobiłam!

Przecież byłam już na Maderze i to całkiem niedawno, bo w marcu 2021 roku, w samym środku pandemii, testowania, kiedy było 36000 dziennie przypadków covid w Polsce. Na Maderze wymagano testów, masek nawet na zewnątrz i od godziny 19.00 była godzina policyjna. Kiedy wracałam z Madery, zaklinałam się, że więcej tam nie pojadę. Bo co z tego, że wyspa piękna, jak lot trwa 5h i jeszcze trzeba się doczłapać na lotnisko z Pomorza do Warszawy…

TUTAJ RELACJA Z PIERWSZEGO WYJAZDU

Jak dobrze, że jestem kompletnie niekonsekwentna! Tym razem Madera rzuciła mnie na kolana i gwarantuję Wam, że na nią wrócę!

Nasza podróż rozpoczęła się 7 października od… Koluszek. Tak, wszystkich dziwiło, co robię w Koluszkach, ale po prostu pojechałam do Beaty, żeby zostawić u niej auto i przespać się przed lotem. Lot był o 6.55, a na lotnisko dowiozła nas niezawodna rodzina mojej nowej koleżanki. 5 godzin później wylądowałyśmy w Funchal, a po kolejnej godzinie byłyśmy już w hotelu w Canico.

Taras z widokiem na basen nie jest zły…

Z daleka wygląda to bajecznie

Hotel w Canico. Miał widoki, ale widać w nim działanie czasu.

Hotelu Wam nie polecę, bo pięknie wyglądał tylko na zdjęciach.

Nie był wcale tani, miał gwarantować luksusy, a wyraźnie skrzydło, w którym mieszkałyśmy, było mocno zaniedbane. Niby miałyśmy taras z widokiem na maderską roślinność, duże brzuchy niemieckich turystów i nagie piersi pań po pięćdziesiątce, ale za to w nocy nie mogłyśmy spać przy otwartym oknie, bo po prostu każdy mógłby wejść do naszego pokoju. Okazało się co prawda, że przez cały tydzień ani razu nie zamknęłyśmy na noc drzwi wejściowych, ale jednak okno otwarte bardziej rzuca się w oczy…

Pogoda miała być nijaka.

Codziennie w prognozach był deszcz, już w sobotę miała być katastrofa, a w środę armagedon. Jednak pomimo chmur na niebie, po krótkiej kąpieli w zimnym jak cholera basenie, poszłyśmy na długi spacer. Teoretycznie to tylko 2,7 km w każdą stronę, ale Madera to góry, a pod górę idzie się dłużej. Pokonanie trasy zajęło nam jakąś godzinkę. Nasz pierwszy kierunek — Chrystus! A dokładniej Christ-King w miejscowości Garajau. Miał przypominać tego z Brazylii, podejrzewam jednak, że jest marną i małą kopią. Sama statua nas lekko zawiodła, ale już okolice i widoki na zachmurzoną stolicę wyspy, były przepiękne.

Garajau

Garajau

Garajau

W niedzielę 9 października ruszyłyśmy rano na autobus do Funchal.

Pogoda miała być… no właśnie — niepewna. Po południu miało lać, więc chciałyśmy jak najszybciej wjechać na wzgórze Monte i zobaczyć egzotyczny ogród. Jazda autobusem z Canico trwała 40 minut i kosztowała 2,2 e, potem tylko wsiadłysmy w kolejkę linową (18 e/2 os. w 2 strony) i po 15-20 minutach byłyśmy wśród niesamowitej roślinności. Na ogrody Monte warto zarezerwować sobie przynajmniej 3-4 godziny i zabrać bardzo wygodne buty. Jest gdzie chodzić!

To miejscew jest chyba na wszystkich zdjęciach z Monte.

Po wyjściu z ogrodów warto zajrzeć do kościółka. Niestety, jest jeszcze wyżej niż sam ogród…

Widok na Funchal ze wsgórza Monte

Po tym, jak zjechałyśmy znowu do Funchal, spotkało mnie wielkie rozczarowanie — restauracja, w której podczas pierwszej podróży jadłam najlepszą na świecie ośmiornicę, była pełna i nie zostałyśmy wpuszczone. Okazało się, że nawet w takim bardzo turystycznym mieście restauracje w niedzielę nie pracują. A dokładniej — pracują tylko nieliczne. Stąd też tłok w tych otwartych i problem ze zjedzeniem czegoś konkretnego. Trafiłyśmy więc do jakiegoś snack-baru, który wyglądał, jakby się właśnie zamykał. Na szczęście udało się nam zamówić tradycyjny chleb bolo z masłem czosnkowym, pałasza atlantyckiego z bananem, czyli tradycyjną rybę, która żyje na głębokości do 1000 metrów i litr wybornej Sangrii. Sangria zresztą będzie nam towarzyszyć do samego wyjazdu. Tutaj jest po prostu przepyszna.

Pałasz atlantycki. Sprawdźcie sobie, jak wygląda, kiedy jest wyławiana. Ja się boję…

Sangria – najważniejszy napój dla nas na Maderze

W poniedziałek… wróciłyśmy na Monte.

Po przedpołudniu spędzonym na leżaku postanowiłysmy, że zjedziemy ze wzgórza na słynnych wiklinowych saniach. Atrakcja jest nieczynna w niedzielę, stąd też takie skomplikowane manewry — tym razem na Monte wjechałyśmy autobusem, patrząc z trwogą w niebo, bo miało… Padać! A sanki nie jeżdżą, gdy pada. Na miejscu okazało się, że 150 innych osób wpadło na podobny pomysł. Kupiłam więc bilety (30 e za sanki) i stanęłam w kolejce. Szczęśliwie okazało się, że przesuwa się w miarę szybko. Po godzinie i piętnastu minutach siedziałyśmy w swoich sankach, ciągniętych/pchanych i kierowanych przez uroczych Portugalczyków „całych na biało”.

Sanki pędzą z prędkością do 38 km/h, a cały zjazd trwa ponad 6 minut. Zapewniam Was, że wart jest każdego eurocenta. Adrenalina gwarantowana, a nigdzie na świecie nie będziecie mieć okazji, by tego spróbować.

Na dole wsiadłyśmy do autobusu, który zawiózł nas do centrum miasta. Poszłyśmy więc na obiad (tak, wreszcie udało mi się zjeść ośmiornicę), na spacer po targu i głównych uliczkach miasta, a następnie do wypożyczalni samochodów po naszą brykę.

Uwielbiam ośmiornicę w sosie z pomidorów i cebulki <3

Uliczki Funchal

Uliczki Funchal

Tak. To jest Christiano. Lekko przytarty.

Uliczki Funchal – market.

Uliczki Funchal – port.

Uliczki Funchal

Uliczki Funchal

Funchal

Samochód rezerwowałam miesiąc wcześniej przez polskiego pośrednika.

Nie będę go reklamować, bo dał nieco ciała. Okazało się, że cena, którą nam podał, nie obejmowała ubezpieczenia lusterek, szyb i opon, że auto zarezerwował na 4 dni, a nie na 3, jak chciałyśmy. Ale na szczęście poza tym wszystko się zgadzało, a obsługa wypożyczalni była życzliwa, więc przekazała w nasze ręce kluczyki do bryki: Smart for two z automatyczną skrzynią biegów.

Smart to idealny samochód do parkowania na koszmarnie zatłoczonych ulicach, zakręcania na jednopasmowych drogach, omijania przeszkód w postaci spadających na ulicę głazów oraz wyłaniających się z mgły krów.

 

Poza tym Smart pruł do góry jak szalony, chociaż po każdym dłuższym podjeździe nieco śmierdział paloną gumą. Po wyspie jeździło się nim znakomicie. Cała Madera upstrzona jest tunelami (były takie co miały ponad 3000 m długości) oraz rondami. Na światłach stałyśmy więc… dwa razy! Za każdym razem przy wypożyczalni aut. Reszta trasy to były przede wszystkim ronda.

Za podróżowanie autem zapłaciłyśmy łącznie 210 e: 150 e za wynajem samochodu i 3x 20 e za paliwo. Przejechałyśmy łącznie ponad 400 km.

I tak we wtorek rano ruszyłyśmy w pierwszą trasę. Dodaję mapki. Oczywiście miało padać… I padało! Przez 15 minut. Dokładnie tyle czasu zajęło nam wypicie kawy w kawiarni i zjedzenie ciastka/bolo z szynką, więc tragedii nie było.

Pierwszy dzień zwiedzania – wschód wyspy i odrobina północy

Półwysep świętego Wawrzyńca – strona południowa

W drodze na drugą stronę półwyspu świętego Wawrzyńca

Półwysep świętego Wawrzyńca – strona północna

Kwiatki

Santana

Parque Florestal das Queimadas

Parque Florestal das Queimadas

Parque Florestal das Queimadas

Środa to kolejny dzień zwiedzania. Miało lać. I lało. Tylko nie tam, gdzie byłyśmy.

Sprawnie uciekałyśmy przed chmurami, racząc się pięknymi widokami. Na ten dzień miałam kilka punktów, na których bardzo mi zależało, dlatego tym bardziej byłam szczęśliwa, że udało się je wszystkie „odhaczyć”. Na końcu przeżyłyśmy epicki powrót przez niesamowite mgły. Od teraz uważam, że prawdziwa mgła jest wtedy, kiedy tuż przed maską auta wychodzą dwie krowy, a Beata mówi „ja pierdolę”.

Na Maderze po prostu jedziesz 10 min. i stajesz w pięknym miejscu… i tak co chwilę.

Na Maderze po prostu jedziesz 10 min. i stajesz w pięknym miejscu… i tak co chwilę.

Na Maderze po prostu jedziesz 10 min. i stajesz w pięknym miejscu… i tak co chwilę.

Na Maderze po prostu jedziesz 10 min. i stajesz w pięknym miejscu… i tak co chwilę.

Camara De Lobos – wioska rybacka

Camara De Lobos – wioska rybacka

Widok z Cabo Girao

Darmowa myjnia samochodowa

Czwartek to chyba najpiękniejsze widoki, ale też presja czasu.

Musiałyśmy bowiem odstawić auto do wypożyczalni do 18.30. Udało się jednak przejechać całą północ wyspy, łącznie z mglistym i mokrym tego dnia lasem Fanal.

Kolejka do Achadas da Cruz

Achadas da Cruz

Achadas da Cruz

Takie tam… widoczki.

Las Fanal

Takie tam… widoczki.

Takie tam… widoczki.

Porto Moniz

Najpiękniejszy zakręt na Maderze <3

Takie tam… widoczki.

Wracając, zajechałyśmy do słynnej Doliny Zakonnic.

Droga była ciekawa, ale sama wioska raczej nie rzuca na kolana. Ładniejszy już był widok z góry, więc jak kiedyś będziecie na Maderze, ale tam nie dojedziecie, nie macie czego żałować.

Dolina Zakonnic

Widok na Dolinę Zakonnic

Piątek 14 października to ostatni dzień zwiedzania. Tym razem pojechałyśmy na wycieczkę z Dragon Tree Travel, firmą, którą prowadzi nasz rodak — Juliusz.

Byłam poprzednio na 3 jego wycieczkach, a w ofercie ma 4. Musiałam więc odbyć i tę ostatnią! Starymi Land Roverami pokonywaliśmy bezdroża, podziwiając widoki gór, mijając wolnożyjące krowy i słuchając opowieści o życiu na Maderze.

Po bezdrożach Land Roverem

Madera zachwyca. Jest zielona od plaż po górskie szczyty.

Można tutaj znaleźć zawsze miejsce, w którym świeci słońce. Jedzenie jest niedrogie, także to w restauracjach, Sangria i Brisa (lokalna oranżada z marakui) przepyszne. Jako fanka owoców morza także nie mam na co narzekać: skorupiaki zapiekane z masłem — niebo w gębie.

Na koniec linki, które mogą Wam się przydać:

  1. Wypożyczalnia aut na Maderze: bez kaucji, bez karty kredytowej. Tutaj.
  2. Żelazko w sprayu. Moje „odkrycie” tej podróży. Świetna opcja dla osób, które nie lubią mieć pogniecionych rzeczy, ale nie chcą też zabierać ze sobą parownicy czy żelazka.
  3. Organizery do walizki/plecaka: dzięki nim miałam porządek, ale także upchnęłam więcej rzeczy.
  4. Moje filmiki na YT. Kanał ODLOTY MATKI SANEPID. Paździerz straszny, chociaż widać, jak z dnia na dzień uczyłam się je montować. Niech Was więc nie zrazi pierwszy czy drugi film. Z każdym kolejnym jest lepiej!

2 odpowiedzi na “Madera. Podejście drugie.”

  1. MartaK pisze:

    Zazdroszczę! Nigdy nie byłam na Maderze, a te miejsca wyglądają tak bajkowo i zachęcająco. Nie wiedziałam, że jest tam coś takiego jak Dolina Zakonnic! Dobrze wiedzieć, jakie miejsca nowe powinno się zwiedzić. Dziękuję za inspirację na moją kolejną wycieczkę :).

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *