Matka Sanepid

Dzisiaj będzie na poważnie. Ot tak. Przecież nie zawsze muszę cytować Córki, nie zawsze muszę robić z siebie idiotkę, nie zawsze muszę opisywać tą smutną część mojej rzeczywistości tak, by innym robiło się lepiej. Trochę samolubna mogę być (paczta, 7000 lajków na Fejsie, a Matka już gwiazdorzy).

Ostatnio miałam trochę zleceń. Musiałam nadgonić. A jak nadganiam, to mój mózg funkcjonuje trochę inaczej. Zapomina o pomyciu naczyń, nie widzi kotów na podłodze, zarówno tych z kurzu, jak i miauczących, traci umiejętność gotowania obiadów. Skupia się na zadaniu. Tworzy. Składa słowa. Denerwuje się czy klient zaakceptuje efekty, czy jednak nie, chociaż w 99% przypadków nie trzeba poprawiać nic.

Ale już jestem do przodu. Już oddałam wszystko, co było „na wczoraj”. Już zauważam górę prania tam w kącie pokoju, już zmieniłam pościel na łóżku, zapłaciłam na czas za wycieczkę Córki Pierwszej i kupiłam jej słodycze oraz soczki na wyjazd. Sama zaczęłam myśleć wreszcie o wyjeździe do Lublina. O tym, że trzeba wydrukować bilety, wyciągnąć z pawlacza śpiwór, spakować jakieś w miarę estetyczne ubrania, w których co prawda moje nogi wyglądają na bardzo krzywe, ale skoro są krzywe od zawsze, to niewiele da się z nimi zrobić. Sylwia, która organizuje spotkanie jest niezwykle pomocna. Wysyła mi maila z informacją, że robimy spotkanie w sali widowiskowej i będę miała mikrofon. Odsyłam jej więc maila ze stanowczym stwierdzeniem, że nie chcę mikrofonu. Po dwóch minutach dostaję zwrotnego, że jak nie chcę, to nie. 7000 lajków na Fejsie i już mogę wszystko….

Nie wiem czy pamiętacie, ale pewnie pamiętacie, a ci co nie pamiętają, to niech żłopią bilobil czy inny syrop na poprawę pamięci, ale uwielbiam radio. Kit z tym, że mam podobno wadę wymowy, głos nosowy i zwykle odczuwam stres, gdy mam się publicznie wypowiedzieć. I była taka sytuacja, że Sylwia szła do radia. Powiedziałam jej, że jej zazdroszczę, bo uwielbiam wywiady radiowe. Następnego dnia Sylwia zakomunikowała, że w piątek, o godzinie 12.00 będę w Radio Lublin.

Lubię radio. I najbardziej Trójkę, której słucham od … oj, od zawsze. Chyba tylko za czasów Skowrońskiego zdradziłam Trójkę z płytami CD, bo się wtedy ciężko audycji słuchało.

Parę dni temu w serwisie pojawiła się informacja o tym, że słowo „selfie” zostało słowem roku według wydawcy słowników Oxford.  Dziennikarka zupełnie poważnym głosem skwitowała, że u nas raczej się to słowo nie przyjmie, bo mamy już bardziej swojsko brzmiące określenie: „słitfocia”. O mało ze śmiechu nie zaplułam kierownicy mojej starej granatowej Hondy.

Lubię radio. Ale teraz wracam do prania i pakowania do plecaka ciuchów, które się nie gniotą i w których nie będę wyglądać zbyt grubo.