Matka Sanepid

Córka Pierwsza obudziła się dzisiaj z myślą przewodnią:

– Wszyscy dali Córce Drugiej prezenty, tylko nie ja…. Powinnam jej kupić prezent.

A ponieważ CP przez wiele miesięcy zbierała drobniaki i uzbierała kilkadziesiąt złotych stwierdziłam:

– Jak chcesz, możemy pojechać do sklepu i kupisz jej coś za własne pieniążki. – Uznałam, że jak chce i ma możliwość, to proszę bardzo, droga wolna.

Po przedszkolu poczekałyśmy na babcię, zostawiłyśmy Córkę Drugą i pojechałyśmy do największego w okolicy sklepu typu „mydło i powidło” tudzież „tania chińszczyzna i drogie oryginały”. Córka Pierwsza zaczęła powoli chodzić wzdłuż regałów zachwycając się Barbie. Jednak wcześniej już umówiłyśmy się, że żadnej Barbie, żadnego Kena i żadnego prezentu złożonego z pierdyliona części nie kupujemy.

Poszłyśmy do działu ” 'Wader’ i inne podróbki oryginałów”. Córka Pierwsza zaczęła oglądać różowe pralki, żelazka, odkurzacze i inne akcesoria przyszłej perfekcyjnej pani domu, na którą Córka Druga się zapowiada. I z tej sterty różowo-fioletowych do porzygania zabawek wyjęła kontenerek z pieskiem w środku i akcesoriami „weterynaryjnymi”.

– To! To kupimy Córce Drugiej!

Spojrzałam na cukierkowy kolor, skrzywiłam się, rzuciłam okiem na cenę…

– Wiesz, że wydasz na to prawie wszystkie swoje pieniążki?

– Tak (jasne…), ale Córka Druga lubi pieski!

Sobie CP kupiła jakieś figurki zwierzątek za 9 zł.

Zabawki wyłożyła na taśmę, zapłaciła. Po powrocie do domu poprosiła, bym prezent schowała za plecami, a sama zawołała CD:

– CD! Prezent mam dla Ciebie! – w tym momencie Córka Druga wyrzuciła łapki w górę i zawołała coś w rodzaju „hurrra!”, a CP dokończyła:

– Ale nie dam ci teraz i nie powiem co to… – i poszła się rozbierać.