Szantaż bywa ryzykowny, ale jest niezwykle skuteczny. A nie, przepraszam, to się chyba nazywa naturalna konsekwencja. W każdym razie, po trzech kwadransach użerania się z Córką Drugą o to, co na siebie włoży, a czego nie, bo „jest głupie” rzuciłam:

– W takim razie zostajesz sama w domu, bo ja nie mam już czasu i muszę zawieźć CP do przedszkola.

Córka Druga włożyła pod pachy maskotki, usiadła na kanapie kopiąc przy okazji głupią spódniczkę… W tym czasie niespiesznie się ubrałam, wzięłam z kuchni torebkę i krzyknęłam z korytarza:

– Nie otwieraj nikomu drzwi, nie wychodź z domu i nie odkręcaj gazu.

Córka Druga pociągnęła nosem i spytała:

– A bajkę mogę sobie włączyć?

– Nie.

Cisza… Wyszłam z domu, trzasnęłam drzwiami, otworzyłam auto i kazałam Córce Pierwszej wsiadać. Jednym uchem nasłuchiwałam… Ani płaczu, ani krzyku. No nic… Aby nieco przedłużyć proces, dać czas zbuntowanej trzylatce na przemyślenie sprawy, wymieniłam fotelik na taki, w którym chce jeździć, bo w tym drugim to nie bardzo, bo „jest głupi” i na chwilkę wróciłam do domu. Pewna, że przegrałam, włożyłam dyskretnie głowę do pokoju. Córka Druga, tym razem w pełni odziana, wycierała nos w rękaw.

– Wróciłaś już? – spytała.

– Nie, dopiero jadę.

– To ja też chcę…

I jak wystrzelona z procy pobiegła do auta. Przy okazji dowiedziałam się, że nowy fotelik rowerowy, w którym wczoraj ochoczo jeździła jest brzydki. I głupi.